Op een bankje in een park zit een ernstig kijkende man met netjes gekamd haar tussen een gitaar, een banjo en wat spullen. Het is Gregory, geboren onder het communistische regime in Polen, naar Amerika ontsnapt op zijn 15e en uiteindelijk in Amsterdam terecht gekomen. Gregory, of liever TUT,  (The Unknown Troubadour, zijn muzieknaam) speelt alleen banjo als hij geld nodig heeft. “Geld moet naar mij komen, niet andersom! Ik wil me geen zorgen maken om geld of rekeningen. Ik heb geen huis omdat ik mijn geest helemaal vrij wil hebben voor mijn project” gebaart hij heftig, ondertussen een zwarte map uit zijn tas halend.

Hij vertelt iets over zijn vertrek uit Polen. “Het was extreem moeilijk om Polen te ontvluchten, maar mijn moeder was een slimme vrouw. Ze had contact met een invloedrijke man die daar in het geheim voor Nixon werkte. Hij had geld genoeg om ons naar Amerika te laten vertrekken. Daar heb ik een tijdje in de huizenbouw gezeten. Later, in de jaren negentig,  werd ik verliefd op Amsterdam. Op al dat water. Dus nu woon ik hier.”

The Aquarius Amsterdam Foundation is het grote project waarmee hij de afgelopen 6 jaar bezig is geweest. Het houdt -kort gezegd- in dat Amsterdam moet transformeren in het grootste Vissenpark ter wereld. “De grachten moeten schoon en visrijk worden, en het water moet alle ruimte krijgen. We bestaan voor meer dan 70 procent uit water. Water heeft veel 'spirit', maar veel mensen hebben dat niet door. Als ik op koninginnedag zo'n idioot in het water zie pissen, dan heb ik zin om hem erin te schoppen.” bromt hij grimmig.

Alles zal gaan lopen als koningin Beatrix van de plannen hoort. Haar naam komt vaak voor op de potloodtekeningen die hij van zijn plannen laat zien.  

  “ Tot nu toe voelde ik me mentaal nog niet klaar. Nu weet ik tot in detail hoe ik het moet aanpakken.” Hij wijst op een map vol tekeningen en zegt: “Dit moet volgende week naar Beatrix en Willem Alexander. Dan kunnen we beginnen met communiceren. Ik stel het me zo voor dat Willem Alexander af en toe naar mij belt om me iets te vragen over het project, en dan kan ik hem een paar dagen later antwoorden. Ik zie mezelf vooral als adviseur.” Zijn blauwe ogen schieten heen en weer. “Volg je me nog?” vraagt hij streng.

Voor Gregory blijft het niet bij één project; “Kijk,” zegt hij wijzend op zijn wild beschilderde banjo. “Dit is de schets van het Wereldwijde Goudvissen-Project. Ik denk aan een brede gracht met goudvissen tussen Israël en de Palestijnen.  Niet alleen moeten er duizenden goudvissen in komen, maar ook dolfijnen. Weg met de muren!. Mensen kunnen onder de gracht doorlopen, de vissen bekijken, en elkaar ontmoeten. Dan verdwijnen de problemen vanzelf. De vissen zorgen voor wederzijds respect.” Gregory kamt zijn haar even, zorgvuldig. “Ik moet er respectabel uitzien” verklaart hij; “Ik werk toch ook aan een respectabel project!”

Muziek moet de financiële kant verzorgen.. “Ik zie grote benefietconcerten voor me op het Museumplein met bijvoorbeeld de Rolling Stones of Pink Floyd. Als ze eerst niet willen komen, bied ik wel aan om een huis voor ze te bouwen, dan komen ze wel.”

“Mijn kinderen zorgen ervoor dat ik vastbesloten ben om door te gaan met mijn projecten. Want weet je, ik doe dit niet alleen voor mijn kinderen of kleinkinderen, maar voor alle kinderen ter wereld! De Aquarius Amsterdam Foundation. Groot Vissenpark...”, besluit hij statig.●